Pisanie to moje zamiłowanie | blog o pisaniu i nie tylko

W tym ostatnim tekście 2019 r. na blogu pisanietomojezamilowanie.blogspot.com oddaję w Wasze ręce trzy moje subiektywne rady dotyczące tego jak dobrze pisać. Oczywiście nie uważam się za żadnego guru pisarskiego, dlatego użyłem słowa "subiektywne". Niemniej chciałbym się z Wami podzielić kilkoma wskazówkami, które gdzieś tam zrodziły się we mnie w trakcie przygotowywania kolejnych tekstów w mojej pracy twórczej. Odsyłam Was też przy okazji do innego tekstu, w którym również znajdziecie inne porady pisarskie . fot. Comfreak, Pixabay.com odważ się - dla bardzo wielu potencjalnie znakomitych pisarzy czy też generalnie rzecz ujmując ludzi związanych w jakiś sposób z pisaniem brak odwagi do rozpoczęcia pisania jest najpoważniejszą przeszkodą, która może nawet doprowadzić do zmarnowania talentu twórczego. Dlatego też nie warto zrażać się początkowymi porażkami i negatywnymi opiniami. Jeśli rzeczywiście mamy talent i jesteśmy predysponowani do pisania, prędzej czy póź

Czas na już siódmy odcinek powieści. Serdecznie zapraszam do lektury poprzedniego >>>  i tego, który przed Wami. Przyjemnego czytania! fot. Yomare, Pixabay.com Rozdział II (#3) Z rozmyślań wyrwała Siemka prośba mamy: Może opowiesz mi teraz ty, co cię spotkało dzisiaj, gdy poszliście z kolegami do centrum Terazanu? Siemisław czuł, że nie może ukryć przed mamą żadnego szczegółu i też tak naprawdę nie miał zamiaru. Wiem, że wy nie pochwalacie naszych wizyt w pobliżu wojsk Omenirionu, ale nam chłopakom trudno się nieraz powstrzymać. Niezależnie jak by oceniać Omenirion, ich uzbrojenie jest super. I dzisiaj też tam właśnie poszliśmy i skryci w bezpiecznym miejscu patrzyliśmy się jak sobie tamci wesoło gwarzą przy jednej z karczm na rynku; rozsiedli się wygodnie – opowiadał Siemko i gdy doszedł do decydującego momentu opowieści wytężył zmysły, żeby wszystko dokładnie sobie przypomnieć i mówił dalej – i wtedy zdarzyło się coś dziwnego. W pobliżu tamtyc

Drodzy powieściolubcy :) W poprzednim odcinku rozpoczęliśmy narrację drugiego rozdziału mojej powieści. Dzisiaj ciąg dalszy, m.in. o niezwykłej rozmowie matki z synem. Kto jeszcze nie czytał zapraszam do lektury wcześniejszego odcinka >>>. I jedziemy dalej! fot. Myriams-Fotos, Pixabay.com Rozdział II (#2) Siemisław Baszta nie od razu odpowiedział, ale widać było, że zmaga się z sobą i szuka najlepszych słów, żeby opowiedzieć o szczegółach zajścia. Pani Baszcina postanowiła przyjść mu z pomocą: To może najpierw ja opowiem o tym, co mnie spotkało, gdy byłam tylko cztery lata starsza od ciebie. – Siemisław spojrzał na mamę, a ta kontynuowała swoją opowieść. – To było na krótko przed moim ślubem z tatą. Bardzo się cieszyłam, ale jednocześnie miałam w sobie dość spore obawy, jak to wszystko przebiegnie i czy w ogóle podołam roli żony i matki. I tak pewnego razu, gdy tata pojechał do miasteczka załatwić kilka przedślubnych spraw ja krzątałam się w moim r

Moi Drodzy! Ostatnio skończyliśmy pierwszy rozdział mojej powieści. Dzisiaj zapraszam do lektury początkowego fragmentu rozdziału drugiego. Dowiecie się m.in. z kim i o czym rozmawiał Domarad Baszta po tajemniczym zajściu z jego starszym bratem w trakcie wyprawy do centrum Terazanu, leżącego w północnym Naanaku. Kto jeszcze nie czytał zapraszam do lektury poprzedniego odcinka >>> , żeby nie stracił wątku i życzę przyjemnego obcowania z literaturą. fot. simonprodl, Pixabay.com Rozdział II (#1) Ja nie wiem co mu jest. Powiedziałem wam jak było. I to właśnie nie pierwszy raz, ale dzisiaj już przegiął. – Domarad stał z założonymi rękami, oparty o ścianę tuż przy kuchennym oknie. Jego twarz zdradzała stan głębokiego zamyślenia: czoło miał zmarszczone, wzrok utkwiony w jeden punkt, usta zaciśnięte i lekko przekrzywione w jedną stronę. Przy stole siedzieli rodzice braci Basztów. Oboje byli bardzo przejęci opowiadaniem młodszego syna na temat zajścia jakie ic

Drodzy powieściożercy ;) Dzisiaj kończymy pierwszy rozdział powieści. Zobacz kogo spotkają nasi bohaterowie i co niezwykłego przytrafi się Siemisławowi. Oczywiście zaglądnijcie do poprzednich odcinków, żebyście byli w temacie >>> . Rozdział I (#4) Wtem do uszu chłopców dobiegły odgłosy wydawane przez liczne kopyta koni, a po kilku chwilach dostrzegli oddział Omeniriończyków. Naliczyli 10 zbrojnych. Przewodził im dowódca, najwspanialej wystrojony. Jeźdźcy przejechali szeroką uliczką i dostali się na rynek. Przechodnie spoglądali na nich i coś do siebie szemrali rzucając wiele niechętnych, a nawet wrogich spojrzeń. Wśród nich te najbardziej zuchwałe i pełne gniewu malowały się na oczach i twarzach Siemka, Domika i Skutera, a w nieco mniejszym stopniu Żółcika. Tylko kamienna mina Munia w zasadzie nie zdradzała żadnych poruszeń; może nawet stała się teraz jeszcze bardziej posępna, wytężona, niemal posągowa. Podejdziemy bliżej. Za mną! – Siemisław dał znać towarzyszom

Przed Wami już trzeci odcinek mojej powieści, którą piszę dla Was na blogu. Dzisiaj m.in. o tym, gdzie udali się Siemomysł i Domarad wraz z trzema kolegami i kogo tam spotkali. A w poprzednim odcinku...>>> Rozdział I (#3) Gdy wyszli (Siemisław i Domarad) na zewnątrz, nieopodal pod gruszą czekali na nich trzej koledzy: Skuter, Munio i Żółcik, a właściwie Sambor, Myślimir i Niedamir. W społeczności lokalnej, a zwłaszcza szkolnej, znani byli raczej pod ksywami, a nie prawdziwymi imionami. Skuter słynął właśnie z charakterystycznych, przeciągłych gwizdów, którymi i tym razem udało mu się zwołać braci Basztów. Był odważnym, zdecydowanym i lubiącym ryzyko rówieśnikiem Siemisława, jedynie trzy miesiące młodszym. Jako nonkonformista lubił działać nieszablonowo i łamać schematy. Nudził się, kiedy brakowało mu wyzwań. W codziennym życiu polegał bardziej na intuicji, choć potrafił posługiwać się też racjonalnymi argumentami. Bardzo dobrze władał orężem, ale jeszcze lepiej

Był 27 czerwca 2018 r. W Sieci zwanej Internetem pojawiło się coś takiego jak Pisanie to moje zamiłowanie. W tym właśnie dniu ukazał się też premierowy wpis na tym blogu, który możecie przeczytać tutaj >>> . Od tego czasu ukazało się... 19 tekstów łącznie z tym. Wiem, że to niespecjalnie dużo. Niemniej zwłaszcza na Facebooku staram się Wam podrzucać artykuły >>> , które piszę gdzieś tam w Internecie. Najwięcej moich tekstów znajdziecie na stronie PolskiFR >>> . Publikuję tam zazwyczaj w środy i piątki, ale nie tylko. Poza tym od jakiegoś czasu publikuję na blogu moją powieść >>>. Nie będę może w tym tekście szczegółowo rozwodzić się nad tematyką tekstów obecnych już na blogu. W tej sprawie odsyłam do wpisu #14 >>> . Przy okazji chciałbym jeszcze przypomnieć i zaproponować ewentualną współpracę. Jakieś tam doświadczenie już udało mi się zebrać i gdyby ktoś z Was był zainteresowany takową współpracą >>> , w szczególności płat

Zapraszam Was, moje Drogie i moi Drodzy, na drugi odcinek mojej powieści. Zapraszam do lektury wpisu numer 1 >>> , żebyśmy wiedzieli co było wcześniej. A potem życzę już udanego zatopienia się w lekturze! Zależy mi na Waszych opiniach. Co myślicie o takim tekście? Możecie też podrzucić go komuś innemu do wglądu. Im więcej komentarzy i opinii tym lepiej. A jeśli jeszcze pojawią się jakieś polubienia, to już w ogóle cudownie :) Rozdział I (#2) Pierwszy zerwał się Domarad, przeciągnął się kilka razy, ziewnął i podszedł ku drzwiom. Siemisław również uniósł się nieco podpierając łokciami, ale nim zdążył wstać, zagadnął go młodszy brat: Wstawaj śpiochu, bo zjem za ciebie! Siemko uśmiechnął się i spokojnie, ale stanowczo odpowiedział: Spróbuj tylko, a poczujesz jutro co znaczy mój miecz. – Starszy z Basztów nawiązał do jutrzejszego treningu, już z użyciem prawdziwych mieczy, który tradycyjnie mieli odbyć z mistrzem Racimirem. Czego jak czego, ale miecza

Startujemy z powieścią!!! Moi Drodzy, swego czasu informowałem, że zamierzam przynajmniej co jakiś czas wrzucać na bloga fragmenty pisanej przeze mnie powieści. Oto jej początek. Nie ukrywam, że marzenia mam wielkie, ale przyszłość pokaże, jak to będzie wyglądać. Zapraszam do lektury. Potem zachęcam do komentowania. Rozdział I (#1) Dwa drewniane miecze uderzyły o siebie wydając głuchy dźwięk. Zwarły się niczym zapaśnicy by po upływie kilku chwil odskoczyć na bezpieczną odległość. Niemal natychmiast spór rozgorzał na nowo i drewniane ostrza raz po raz stykały się i zaraz oddalały. Od czasu do czasu te wzajemne kontakty trwały nieco dłużej, a wtedy dały się słyszeć jak gdyby drewniane jęki i tarcia. I znów miarowe uderzenia: trach, bach, ciach... Bez ustanku, coraz częściej i z większą mocą. Wreszcie zetknięcie się mieczy przeciągnęło się w czasie. To był ten moment, chwila prawdy... Nagle oręża zatoczyły koło i jedno z nich uległo – wraz z rękojeścią ze świstem wyrwało się z dło

W poprzednim wpisie opublikowałem kilka rad dotyczących pisania oraz wrzuciłem listę kilkunastu innych moich tekstów, które można znaleźć w internecie. Dzisiaj mam dla Was nowinę - w marcu ukazała się moja debiutancka książka, pt. "LED, czyli różnobarwne promyki". Można ją znaleźć i zakupić na stronie wydawnictwa Ridero >>> Tak wygląda okładka mojej debiutanckiej książki Oto fragment zaczerpnięty ze wstępu: "Pisanie to moje zamiłowanie — to nie tylko tytuł mojego bloga, ale w pewnym sensie również powołanie życiowe. Tak się złożyło, że na przestrzeni kilku lat zebrało się trochę tekstów, których nie publikowałem na blogu. Najzwyczajniej w świecie zalegały sobie spokojnie w laptopie i tradycyjnym notatniku. Są owocem jakichś tam przemyśleń, na które mnie wzięło. Choć z pozoru ich tematyka jest dość różnorodna, mają z sobą wiele wspólnego. Wierzę, droga Czytelniczko i szanowny Czytelniku, że odkrywanie tych cech wspólnych sprawi Ci przyj